Jedynie małe powierzchnie lądu są wolne od lodu, więc flora nie znajduje większych możliwości rozwoju, ograniczając się do nielicznych gatunków najniższych roślin – porostów, mchów i słodkowodnych alg. Rośliny kwiatowe występują jedynie na szczególnie wysuniętym ku północy Półwyspie Antarktycznym. Reprezentują je dwa gatunki: trawa śmiałek antarktyczny i Colo-banthus z rodziny goździkowatych. Dzisiejsza flora lądowa, która istnieje właściwie tylko na Ziemi Grahama, ma charakter endemiczny, natomiast sąsiednie wyspy antarktyczne i subantarktyczne cechuje większe jej bogactwo. Przeważa tam tundra z charakterystycznymi dla niej mchami, porostami, trawą tussoc, niektórymi roślinami kwiatowymi i karłowatymi krzewami. Cały obszar antarktyczny jest niezamieszkany. W XIX w., gdy połowy wielorybów i polowania na foki na morzach północnych stały się mniej zyskowne oraz gdy w wyniku nadmiernych połowów opustoszały również łowiska na Pacyfiku, wielorybnicy i łowcy fok osiedlili się jednak na niektórych wyspach okołoantarktycznych. Pierwszy człowiek stanął na Antarktydzie w 1895 r. (z załogi norweskiego statku wielorybniczego, ,Ąntarctic” pod dowództwem L. Christensena). Od 1928 r., po zbudowaniu przez R.E. Byrda „miasteczka” Little America (Mała Ameryka) nad Zatoką Wielorybią na Barierze Rossa, miejsce to przez wiele lat odwiedzały wyprawy amerykańskie. Little America była pierwszym zamieszkanym nieustannie (z małymi przerwami) „miasteczkiem” antarktycznym, w którym zimowało do kilkuset osób. Od 1942 r. na kontynencie pojawiają się stale zamieszkane stacje meteorologiczne. Obecnie na Antarktydzie co roku przebywa od 1 tys. do 6 tys. osób, zamieszkujących 40 punktów rozłożonych mniej więcej równomiernie na całym obwodzie lądu i w kilku punktach jego wnętrza, na biegunie południowym. Największe zagrożenie dla środowiska naturalnego Antarktydy stanowi niekontrolowany rozwój turystyki. Coraz częściej atrakcyjne loty na te obszary organizują nowozelandzkie i amerykańskie towarzystwa lotnicze. Już w początkach eksploracji kontynentu aktualne było zagadnienie politycznej przynależności wysp i terytoriów antarktycznych. Pretensje wysuwały państwa południowoamerykańskie – Argentyna i Chile, a także Francja i Wielka Brytania. Ta ostatnia rozpoczęła formalną aneksję obszarów kontynentalnych w 1917 r., przez objecie terytorium miedzy 50° i 80° dł. zach. Później, w 1923 r., próbę aneksji peryferii Morza Rossa między 150° dł. wsch. a 160° dł. zach. podjęła Nowa Zelandia. W latach 1928, 1931 i 1939 Norwegia objęła kilka wysp antarktycznych i obszar kontynentu między 20° dł. zach. i 45° dł. wsch., a Australia w 1936 r. wycinek od 45° do 150° dł. wsch.