Bagdad jest nie tylko najważniejszą jednostką administracyjną Iraku, ale również dużym ośrodkiem przemysłu, rzemiosła, handlu, nauki i kultury. Przez miasto przepływa Tygrys, jedna z głównych rzek Azji, która zatacza tu wielkie zakole, silnie przy tym meandrując. Bagdad leży na jej obydwu brzegach. Wody Tygrysu są zbawienne nie tylko dla stolicy, ale również dla całego Iraku. Ta duża rzeka niesie jednak niebezpieczeństwo zalewania znacznych obszarów w czasie powodzi. Dzięki systemowi kanałów, których zadaniem jest m.in. regulacja przepływu wody, Bagdadowi nie zagraża niebezpieczeństwo. W przeszłości dochodziło jednak do kataklizmów. Od momentu powstania do lat 50. XX w. miasto nawiedziło 30 katastrofalnych powodzi. Najpoważniejsza w 1881 r. zniszczyła 7000 budynków.
Klimat i pogoda
Irak znajduje się w zasięgu strefy klimatu zwrotnikowego kontynentalnego, który charakteryzuje się bardzo małą sumą rocznych opadów oraz wysokimi wahaniami temperatur, zarówno w ciągu doby, jak i całego roku. Roczna amplituda temperatur w Bagdadzie przekracza 30°C. Średnia temperatura stycznia wynosi 9,5°C, w lipcu sięga 34°C; maksymalna dotychczas zanotowana w mieście przekroczyła 50°C. Gorący klimat łagodzą wiatry wiejące głównie z północnego zachodu. Występują one często podczas bardzo upalnych dni. Nocą temperatury znacznie spadają, dając możliwość odpoczynku od całodziennego żaru. W Bagdadzie notuje się bowiem ponad 3400 godzin ze słońcem w ciągu roku. Zachmurzenie jest minimalne, a latem występują długie bezchmurne okresy. Roczna suma opadów to jedynie 150 mm, głównie od grudnia do kwietnia. Średnia wilgotność powietrza w ciągu roku wynosi około 35%.
Historia Bagdadu
Dzieje Bagdadu są długie i burzliwe. Miasto w 762 r. założył drugi kalif abbasydzki Al-Mansur. Postanowił przenieść wybudowaną przez swojego poprzednika stolicę w Anbarze nad Eufratem w bardziej centralnie położone miejsce. Wybór padł na okolice małej wioski o nazwie Bagdad, znajdującej się na zachodnim brzegu Tygrysu. Al-Mansur sprowadził tu wielu architektów, rzemieślników i robotników z całego imperium islamskiego. Plan miasta był oparty na kształcie koła, dlatego nazywano je „kolistym miastem”. Powstały wówczas trzy linie murów. Dwie z nich oraz fosa i wały ziemne stanowiły zewnętrzny pierścień umocnień. W obrębie trzeciego, wewnętrznego pasa, znajdował się pałac Złotej Bramy, który był rezydencją kalifa, a także wielki meczet. Dzielnica mieszkalna rozciągała się w strefie międzymurza. Z Bagdadu przez cztery główne bramy wychodziły drogi do czterech głównych prowincji imperium abbasydzkiego. Wkrótce do miasta zaczęli ściągać liczni kupcy, pojawiła się więc konieczność rozbudowy. Powstała wówczas dzielnica Kerkh, którą zlokalizowano na południu, w okolicach bramy Basry, oraz dzielnica na wschodnim brzegu Tygrysu.