Sieć wodna w Chinach jest bardzo bogata. Znajduje się tu ponad 5000 rzek, których dorzecze przekracza 100 km2. Klasyfikuje się je najczęściej według wielkości przepływu. Pod tym względem przoduje Jangcy, której średni przepływ u ujścia wynosi 34 000 m3/s (najwyższy zanotowany – 90 200 m3/s) Przepływ Huang-ho jest aż trzydziestokrotnie mniejszy. Obfitość wody sprawia, że obręb Jangcy jest naj gęściej zaludniony (na 1 km2 nawet 2000 osób) i skupia się tu połowa produkcji rolnej Chin. U ujścia Huang-ho i Jangcy występują wielkie, narastające równiny deltowe. Rzeki nanoszą olbrzymie ilości namułów, dlatego przyrost delt jest bardzo szybki i dochodzi nawet do 20 km na 50 lat. W ciągu 5000 lat ujście Jangcy przesunęło się o 230 km. Chiny mają największy na świecie potencjał hydroenergetyczny. Największe zasoby energii wodnej znajdują się w prowincjach górzystych o bogatej sieci wód płynących (Syczuan, Yunnan, Tybet). Największym niedostatkiem zasobów naturalnych Chin jest niewielka ilość ziem uprawnych i obszarów leśnych w stosunku do ogromnej liczby mieszkańców. Zajmując 3. miejsce na świecie pod względem wielkości terytorium, kraj ma tylko 100 min ha ziemi uprawnej (10% całej powierzchni), co daje mniej niż 0,1 ha na 1 mieszkańca. Współczynnik ten jest jednym z najniższych na świecie. Dobre i żyzne gleby występują we wschodnich i południowych prowincjach. Aby pozyskać nowe ziemie uprawne, buduje się systemy nawadniające a tereny położone na stokach są sztucznie tarasowane. Chiny są znane z hodowli jedwabnika morwowego, a zbiory ryżu, bawełny, soi i herbaty należą do największych na świecie. Ważną rolę odgrywa rybołówstwo. Odławia się też skorupiaki, małże i trepangi. Chiny to wiodący producent bawełnianej przędzy i odzieży. Przemysł bawełniany rozwinął się w Pekinie, Tianjin, Qingdao i Handanie. Tradycyjną specjalnością jest przemysł jedwabniczy, którego ośrodki znajdują się w Szanghaju, Zhuzhou, Wu-xi i Nantungu. Wyjątkowe znaczenie i długą tradycję ma też produkcja porcelany. Do najważniejszych ośrodków należą: Jingdezhen w prowincji Jiangxi, Li-ling w Hunan i Tanshan w Hebei. Ponadto rozwinął się przemysł metalowy i maszynowy (Szanghaj, Wuxi, Luoyang, Tianjin), samochodowy (Pekin, Szanghaj, Kanton), chemiczny (Szanghaj, Tianjin), elektrotechniczny, metalurgiczny oraz hutnictwo. Architektura parkowa rozwinęła się w czasach dynastii Ming i Qing. Charakterystycznymi elementami chińskich ogrodów są sztuczne wzgórza, jeziora, wyspy i strumienie, a także skupiska skał, wśród których znajdują się łukowate mostki, altany, pawilony i bramy. Najwspanialszym przykładem architektury tego typu jest pałac Letni w Pekinie, a w nim: Pawilon Życzliwości i Długowieczności, pawilon Cnotliwej Harmonii, pałac Nefrytowych Fal, pawilon Rozproszonych Chmur oraz pagody Porcelanowa i Wiecznego Szczęścia. Chińska Republika Ludowa do 1976 r. była krajem zamkniętym dla turystów. Obecnie liczba odwiedzających Państwo Środka stale rośnie.