Dewastacja zasobów przyrody ożywionej.
Dewastacja zasobów przyrody ożywionej ma dwa zasadnicze źródła: wtórne zjawisko dewastacji abiotycznych komponentów środowiska oraz nadmierne, niekiedy nierozważne i niepotrzebne ich użytkowanie. Przy całkowitym zachowaniu warunku usunięcia przyczyn powodujących ich dewastację zasoby przyrody ożywionej teoretycznie mogą być w pełni odnawialne. Zastrzeżenie „teoretycznie” jest konieczne o tyle, że użytkowanie tych zasobów wymaga niekiedy przekształcania występujących w przyrodzie naturalnych zespołów na zbiorowiska bardziej przydatne dla zaspokojenia potrzeb człowieka. Odnawialność w takich przypadkach należy więc rozumieć jako zachowanie pełnej produktywności środowiska, ujawniającej się w kierunku najbardziej przez człowieka pożądanym. To zastrzeżenie potrzebne jest również dlatego, że w przypadku daleko posuniętej dewastacji naturalny proces samoodnawialności przyrody może być bardzo długi i w praktyce dewastację trzeba traktować jako zjawisko nieodwracalne.