Dolina Strążyska.
Dolina Strążyska ma opinię najładniejszej doliny reglowej i cieszy się ogromną popularnością wśród turystów. Jej krajobraz jest bardzo urozmaicony, nie brakuje pięknej roślinności, a przede wszystkim widać ogromne połacie Giewontu. Najprościej dojść do Doliny Strążyskiej trasą zaczynającą swój bieg przy ulicy Kościeliskiej. Ta trasa jest przy okazji najkrótsza. Prowadzi od Kościeliskiej do ulicy Kasprusie, potem przy wzniesieniu Lipki skręca w ulicę Strążyską, która biegnie aż do granic parku. Tutaj stoi bramka biletowa Tatrzańskiego Parku Narodowego, w której można kupić wejściówkę na teren Doliny Strążyskiej.
Dolina Strążyska to niecałe cztery km2 powierzchni i trzy kilometry długości. Zbocza doliny to szerokie pasy dolomitów triasowych, odpornych na wietrzenie. Dolomity przedzielone są warstwą miękkich skał. W tej warstwie wykształciło się rozszerzenie, na terenie którego leży polana Strążyska. Swoją nazwę polana zawdzięcza strągom, czyli zagrodom, w których dojono owce. Pierwsze wzmianki o polanie pochodzą z 1605 roku – o polanie pisano „hala Gewont Strążyska nazwana”. Dwa wieki później na polanie pojawili się górnicy, którzy wybudowali tutaj hutę żelaza.
Szlak turystyczny prowadzący w głąb Doliny Strążyskiej krzyżuje się ze ścieżką Pod Reglami. Dolinę Strążyską pokonuje się dość łatwo, bo przez całą dolinę biegnie ubita, szeroka droga. Kilkaset metrów od wejścia na teren doliny rozciąga się ładna Polana Młyńska, na której stoi leśniczówka TPN. Mijając leśniczówkę dochodzi się do zboczy Samkowego Siodła. Tutaj zachowały się fragmenty starego lasu bukowo-jodłowego. Pieszy szlak prowadzi dalej wzdłuż strumienia o bardzo krętym biegu, zmierzającym w dół doliny. Na zachodnim zboczu doliny można podziwiać dolomitowe turniczki Trzech Kominów, nazywane dawniej Dziadami, Chłopkami, Mnichami albo Płaczkami.
Po prawej stronie doliny, na skałkowych zboczach w 1899 roku zamontowano tablicę i medalion z popiersiem na cześć Czecha Edwarda Jelinka, który był znanym miłośnikiem polskiej kultury. Od tego pomnika prowadzi niewielka polanka granicząca z Giewontem. Jeszcze w połowie ubiegłego wieku w tym miejscu działały pasterskie osady złożone z szałasów i szop, ale do dzisiaj ostały się tylko dwa. O częstej obecności pasterzy i ich stad świadczą szerokie łany pokrzyw i roślin synantropijnych, które zachowały się do dziś. Koniec Doliny Strążyskiej wieńczy duży głaz. Z doliny można dojść do samego Giewontu.