Dla mieszkańców Dżakarty muzyka jest niemal religią, narkotykiem. Ma w sobie coś z czarów i stanowi istotę tajemnic Jawy. Elementem codzienności jest też taniec. Turyści w restauracjach podziwiają pląsające z ogromną gracją Jawajki. Pięknie, bogato ubrani i tancerki ruchami swojego ciała opowiadają historie, w których zawsze zwycięża dobro, a księżniczka poślubia szlachetnego księcia. Będąc w Dżakarcie, nie sposób nie zetknąć się z wayang. Ten słynny jawajski teatr cieni powstał w XI w. i przez kolejne stulecia pełnił funkcje nie tylko artystyczne, ale również religijne oraz społeczno-wychowawcze. Prezentowano w nim przedstawienia o treściach mitologicznych, sztuki historyczne oraz obyczajowe. W czasach kolonialnych aktorzy głosili hasła niepodległościowe, a po uzyskaniu niezawisłości – ideały nowej symboliki państwowej, co miało się przyczynić do integracji wieloetnicznego społeczeństwa. Współczesny wayang przestał być sztuką elit i dociera do szerokich warstw społecznych Indonezji.