Ekologiczne znaczenie agroturystyki – Korzyści.
Inwestycje ochronne. Najbardziej newralgicznym problemem jest niedostateczna infrastruktura techniczna w zakresie budowy sieci kanalizacyjnej i oczyszczania ścieków. Zaledwie 7% ścieków komunalnych z obszarów wiejskich trafia do oczyszczalni. W wielu gospodarstwach wiejskich, mających doprowadzoną bieżącą wodę do domów i wyposażonych w łazienkę, nie dostrzega się konieczności oczyszczania ścieków. W najlepszym wypadku są one rozprowadzane z osadnika systemem drenów po okolicznym terenie.
Niestety nierzadko dreny prowadzą po prostu do najbliższego rowu melioracyjnego. Gdy ilość ścieków się zwiększa wskutek przebywania w jednym miejscu i czasie większej liczby osób, nawet rozprowadzanie ścieków w piaszczystym gruncie stanowi bardzo poważne zagrożenie dla środowiska. Rozwój usług turystycznych na obszarach zanieczyszczonych jest w perspektywie niemożliwy, dlatego najważniejszym zadaniem ochronnym jest kompleksowe rozwiązanie problemu zagospodarowania odpadów i ścieków.
Rozwój rolnictwa ekologicznego i zintegrowanego. Produkcja zdrowej żywności, a tylko taka ma szansę zwiększonego popytu wśród turystów, nie może się odbywać tradycyjnymi metodami. Konieczne jest wykluczenie, a przynajmniej silne ograniczenie ilości stosowanych nawozów sztucznych i środków ochrony roślin. Przyjazne środowisku systemy rolnicze są szczególnie zalecane w regionach o wyjątkowych walorach przyrodniczych, jak chociażby na terenie „Zielonych Płuc Polski”, czyli na obszarach o największych szansach na dynamiczny rozwój turystyki.
Opieka nad pomnikami przyrody. Ciekawe drzewostany, pojedyncze stare drzewa, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe i inne atrakcje przyrodnicze danego obszaru są nie tylko dobrem ogólnospołecznym, ale mogą być także swoistym magnesem przyciągającym gości. Dlatego w naturalny sposób podlegają szczególnej ochronie. Nikt przecież nie dewastuje świadomie rzeczy przydatnych, choćby sam osobiście nie potrafił dostrzec piękna przyrody czy innych wartości danego obszaru.
Wzrost powierzchni użytków zielonych i zalesień wskutek zmiany struktury użytkowania ziemi oraz dla wzbogacenia atrakcyjności. Jednym z ważniejszych mierników atrakcyjności obszaru w mikro- i makroskali jest procentowy udział lasów i terenów zielonych w ogólnej powierzchni. Im więcej lasów i terenów trwale zadarnionych, tym korzystniejszy mikroklimat dla produkcji rolniczej, czystsze i zdrowsze powietrze oraz większa atrakcyjność krajobrazu. Powszechnie wiadomo, że zieleń ma kojący wpływ na zmęczony wzrok, a rozrzucone wśród pól uprawnych kępy drzew, zachowane oczka wodne otoczone zielenią zmniejszają monotonię krajobrazu. Brak opłacalności produkcji rolnej powoduje, że wiele hektarów ziemi uprawnej nie jest użytkowane. Tereny takie są zalesiane lub leżą odłogiem, podlegają naturalnej sukcesji zbiorowisk. Świeże odłogi nie uatrakcyjniają krajobrazu, nie stanowią także powodu do dumy, ale z upływem lat pojawiają się na nich początkowo chwasty, następnie wieloletnie zbiorowiska trawiaste i drzewa. Tereny te charakteryzują się ponadto bardzo wysoką odpornością na różne formy użytkowania rekreacyjnego.