Hierarchia ważności parków narodowych. Bez uznawania omawianej powyżej hierarchii „ważności” polskich parków można je jednak zgrupować następująco: Pierwszą grupę sam dla siebie tworzy Białowieski Park Narodowy. Wobec nieznacznych tylko śladów działalności w nim człowieka jako jedyny park jest cały rezerwatem ścisłym, gdzie gospodarzy wyłącznie przyroda. Drugą grupę stanowią Parki: Tatrzański, Pieniński i częściowo Słowiński — pod względem fizjograficznym niepowtarzalne w Polsce, a niekiedy, w stosunku do wydm Parku Słowińskiego, również poza Polską. Ochrona ich powinna zmierzać przede wszystkim do zabezpieczenia tych niepowtarzalnych wartości. Parki pozostałe, których cenność polega przede wszystkim na tym, że na stosunkowo małych obszarach występuje bardzo wiele różnych form geologicznych, geomorfologicznych, fizjograficznych itd., oraz różnorodne biocenozy i związane z tym bogactwo florystyczne i. faunistyczne. Cenne okazy występujące w tych parkach można znaleźć w formie nie skupionej również poza ich granicami. Największą wartością parków jest to, że reprezentują one przyrodę określonych regionów kraju.