Kształtowanie środowiska bez naruszania prawa.
Ochrona konserwatorska nie rozwiązywała jednak wszystkich problemów związanych z działalnością człowieka w przyrodzie. Oczywista konieczność gospodarowania w środowisku przyrodniczym narzucała potrzebę zainteresowania się całością środowiska, a zwłaszcza skutkami eksploatacji zasobów przyrody i obniżania zdolności produkcyjnych wytwórczych sił przyrody. Ta potrzeba (motywy gospodarcze) leży u podstaw drugiego kierunku współczesnej ochrony – p l a n i s t y c z n e g o, zapoczątkowanego w okresie między pierwszą a drugą wojną światową. Jego główny twórca A. Wodziczko wskazywał na konieczność racjonalnego i prawidłowego gospodarowania całością zasobów środowiska przyrodniczo-geograficznego, zwanego uprawą krajobrazu. Na podstawie praw rządzących w przyrodzie, zwłaszcza badanych w obiektach chronionych w ramach biocenotycznego kierunku ochrony przyrody, gospodarka może dążyć do takiego kształtowania środowiska, by korzystanie przez człowieka z przyrody nie naruszało jej praw.