Miasto złota Cooktown – rozkwit i upadek. W 1872 r. w rzece Palmer odkryto złoto. Wieść o tym spowodowała w następnym roku napływ wielu poszukiwaczy i budowę w ciągu kilku tygodni nowego osiedla, któremu w 1874 r. nadano nazwę Cooktown. Zasobność aluwialnego złoża złota w basenie rzeki sprawiła, że w latach 1875-76 przybyło tu około 40 tys. ludzi, w tym około 20 tys. Chińczyków. Zasoby kruszcu zaczęły się wyczerpywać w 1886 r., co spowodowało szybkie wyludnianie się miasta. Przed całkowitą zagładą uratował je port stanowiący bazę flotylli poławiaczy pereł i trepangów (jadalnych szkarłupni z gromady strzykw) oraz ośrodek wywozu szlachetnych gatunków drewna. Opustoszałe miasto niszczyły cyklony i pożary, porastała tropikalna roślinność. Pod koniec lat 50. XX w Cooktown liczyło zaledwie 300 mieszkarńców, były tam 3 restauracje i hotel, a główna ulica skurczyła się do 200 m. Odrodzenie nastąpiło na początku lat 70. w związku z rozwojem ruchu turystycznego na półwyspie Jork. W 1970 r. otwarto Muzeum Historyczne im, Jamesa Cooka, a miasto stało się jedną z ważniejszych baz turystycznych regionu. Po „gorączce złota” półwysep przeżył jeszcze „gorączkę cynową” po odkryciu złóż tego metalu na płaskowyżu Atherton w latach 80. XIX w., co przyczyniło się do rozwoju Cairns – głównego miasta i portu regionu. Obecnie najważniejszym bogactwem mineralnym są odkryte w 1955 r. w Weipa, w północno-zachodniej części półwyspu, jedne z najbogatszych na świecie złoża boksytów, których wielkość oceniana jest na 2,2 mld t rudy.