Nil przemierza środkową i północno-wschodnią część Afryki. Jego bieg, choć kręty, przyjmuje ogólny kierunek południkowy. Do rzeki należy światowy rekord długości: od źródeł w Afryce równikowej do ujścia do Morza Śródziemnego liczy 6671 km. Płynie na obydwu półkulach – źródło znajduje się na 30°S, a ujście – powyżej 31°N. W swej wędrówce do morza przepływa przez Burundi, Ruandę, Tanzanię, Ugandę, Sudan i Egipt. Powierzchnia dorzecza wynosi prawie 2,9 mln km2 i pod względem wielkości ustępuje w Afryce jedynie dorzeczu Konga.
Odkrywanie Nilu
Zainteresowanie starożytnych Egipcjan rzeką koncentrowało się wokół delty i doliny dolnego Nilu. Najdalej w górę biegu dotarli do okolic dzisiejszego Chartumu. Próbę odnalezienia źródeł po raz pierwszy podjęto za czasów Nerona w 54-68 r. n.e., lecz niewiele wiadomo na ten temat. Dopiero XIX w. obfitował w wyprawy europejskich podróżników, które przyczyniły się do pogłębienia wiadomości o rzece i obszarach wokół niej. Pierwszymi obcokrajowcami, którzy dotarli w okolice Jeziora Wiktorii i odkryli wodospady Ripon, byli Richard Burton i John Speke. Zaplanowali oni swoją podróż od strony jeziora Tanganika, odwrotnie niż robiono to dotychczas – od ujścia w górę rzeki. Wyprawa zaowocowała hipotezą, że Nil wypływa z Jeziora Wiktorii. Kolejnym wielkim podróżnikiem przemierzającym kontynent był David Livingstone, który odkrył Lualabę, rzeczywisty początek Konga, mylnie uznając ją za początek Nilu. Źródło zlokalizował Henry Morton Stanley. Odnalazł on Kagerę dzięki dokładnym badaniom przeprowadzonym wokół Jeziora Wiktorii. Spośród polskich podróżników należy wymienić botanika Leona Cienkowskiego, który przy okazji swej podróży do Egiptu w 1847 r. dotarł do górnego biegu Nilu Białego.