Tradycyjnie najważniejszym surowcem eksportowym Tunezji jest ropa naftowa (do niedawna ok. 25% wartości eksportu przypadało na ropę eksportowaną w stanie surowym ze względu na ograniczone możliwości rafinacji). Drugi ważny surowiec energetyczny to pochodzący z Miskar gaz ziemny. Wśród pozostałych główną pozycję zajmują fosforyty wydobywane w Kalaa el-Djerda i w rejonie Kafsy; eksploatacja rud żelaza i ołowiu, będących eksportową wizytówką kraju, spadła z powodu wyczerpywania się złóż. Mimo dążenia do nowoczesności w kraju nadal dominują małe, rodzinne, manufakturowe przedsiębiorstwa. Ma to związek z silnymi tradycjami rzemieślniczymi -produkcją dywanów (Den Den pod Tunisem, Oudref, Bizerta, Al-Munastir), wyrobów jubilerskich (Tunis, Sfax i Susa), garncarskich i ceramicznych (Nabul, Dżarba i Moknine), a ponadto z haftem artystycznym, metaloplastyką i sparterią (wyrobami plecionkarskimi). Obecnie rzemiosło spełnia funkcję usługową, będąc częścią rozwijającej się infrastruktury turystycznej.