Rezerwat „Kamienna Buczyna”
Rezerwat o powierzchni 11,67 ha w gminie Ińsko, którego celem ochrony jest zachowanie fragmentu zespołu żyznej buczyny niżowej, kwaśnej buczyny niżowej i grądu subatlantyckiego oraz krajobrazu moreny czołowej nad jeziorem Ińsko. W związku z powyższym charakterystyczne dla tego obszaru jest występowanie siedlisk leśnych – kwaśnej buczyny niżowej Luzulo pilosae-Fagetum, żyznej buczyny Galio odorati-Fagetum oraz grądu subatlantyckiego Stellario – Carpinetum.
Znaczna powierzchnia rezerwatu pokryta jest degeneracyjnymi lub regeneracyjnymi fazami ww. zespołów, często trudnymi lub niemożliwymi do identyfikacji dokładniejszej niż do rzędu Fagetalia sylvaticae. Zbiorowiska grądu subatlantyckiego wykształcają się na zboczu opadającym w kierunku jeziora Ińskiego oraz pod okapem drzewostanów brzozowo-osikowych na gruntach porolnych (tu w postaci inicjalnej, regeneracyjnej).
Cechy wyróżniające te zbiorowiska od buczyn wykształcających się w sąsiedztwie i zajmujących podobne siedliska to: mieszany drzewostan liściasty z silnie rozwiniętym i bogatym podszytem (odnawiają się tu spontanicznie takie gatunki jak:
- leszczyna,
- grab,
- czereśnia ptasia,
- lipa drobnolistna,
- dąb szypułkowy,
- bez czarny oraz dominujące:
- buk i jawor, obfite występowanie i bogactwo gatunków charakterystycznych dla żyznych lasów liściastych w runie.
Cechą wspólną mikrosiedlisk, w których stwierdzono grądy jest ich młody charakter związany z dynamiką warunków glebowych (erodowaniem na zboczu i dawnym przekształceniem części gruntów użytkowaniem rolnym). W przeciwieństwie jednak do ww. zespołu kwaśna buczyna zajmuje w rezerwacie znikomą powierzchnię (0,8 ha) w północnej części oddz. 410d. Wykształca się przy krawędzi stoku opadającego w stronę jeziora Ińskiego oraz na zboczach rynnowego obniżenia terenu.
Drzewostan tworzą buki z domieszką sosny. Warstwa krzewów i runa jest tu bardzo uboga. Występują nielicznie rośliny acydofilne: kosmatka owłosiona, turzyca pigułkowata, jarząb pospolity, trzcinnik leśny. Buczyny żyzne wykształcają się podobnie jak i grądy w postaci dojrzałej i regeneracyjnej (na gruntach porolnych). Postać dojrzała występuje w oddziale 408h,i, gdzie zajmuje 2,1 ha. Wykształca się w postaci drzewostanu bukowego z domieszką lub pojedynczo rosnącymi drzewami innych gatunków (głównie jawory i graby). Warstwa krzewów jest słabo wykształcona, dobrze odnawia się naturalnie buk. W runie najliczniejsze są: przytulia wonna, fiołek leśny, szczawik zajęczy, gajowiec żółty, czyściec leśny, niecierpek drobnokwiatowy. W obrębie powierzchni porolnych, u regeneracyjnej postaci buczyn w drzewostanie dominuje tu sosna, brzoza, lokalnie jawor. W podroście obficie jednak występuje buk. Zbiorowiska fazy regeneracyjnej buczyn zajmują w rezerwacie ok. 1,3 ha.
Ponadto rezerwat charakteryzuje się dużymi różnicami wysokości względnej oraz licznymi głazami narzutowymi między innymi można tu odnaleźć osiem głazów o obwodzie ponad 4 m czynią ten obszar wyjątkowo malowniczym. Wzdłuż brzegu jeziora Ińsko przebiega zielony szlak turystyczny – „Wzniesienia Moreny Czołowej” prowadzący z Cieszyna Łobeskiego do Choszczna. Na trasie można podziwiać malownicze krajobrazy i różnorodne formy między innymi moreny czołowe ukształtowane przez lądolód.
Na początku trasa wiedzie przez tzw. „Bieszczady Ińskie”, obok Głowacza – na 7 kilometrze trasy i wzdłuż brzegu jeziora Ińsko. Szlak prowadzi również przez znajdującą się w lesie bukowym Wstęgę Ińską – drogę o 55 zakrętach oraz ciekawe z historycznego punktu widzenia miejscowości tego regionu. To tutaj powstała malownicza ścieżka przyrodnicza uzupełniająca terenową bazę dydaktyczną Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Szczecinie. Wykonanie ścieżki zrealizowano ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie.