Ruch ochroniarski w Polsce – historia. Ruch ochroniarski w Polsce w formie, zorganizowanej zapoczątkowany został w okresie zaborów. Zależnie od warunków istniejących w poszczególnych zaborach przybierał on różne formy i zakres. W zaborze austriackim najbardziej znanym i cenionym obiektem przyrodniczym były Tatry i pierwsza zorganizowana działalność przejawiła się w ich ochronie. W 1851 r. trzej przyrodnicy: Ludwik Zajszner, Maksymilian Nowicki i Edward Janota wystąpili z inicjatywą ochrony kozicy i świstaka. Z ich inicjatywy ówczesny Sejm Krajowy we Lwowie uchwalił 5 X 1868 r. ustawę o ochronie tych dwóch gatunków zwierząt. Była to pierwsza tego rodzaju ustawa w świecie, na której wzorowały się później inne kraje. Sejm ten uchwalił ponadto bardzo szeroką ustawę o ochronie pożytecznych ptaków, obejmującą kilkadziesiąt gatunków. Została ona przygotowana przez Towarzystwo Naukowe Krakowskie, przekształcone później w Akademię Umiejętności. Niestety ta ustawa, również w ówczesnym czasie nowatorska i wzorcowa, nie została zatwierdzona przez władze centralne w Wiedniu. Nie odniosły też skutku pertraktacje prowadzone w tym okresie przez Komitet Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie z państwami Europy Południowej na temat ochrony ptaków wędrownych.