Corocznie w wielu miejscach kontynentu pustynnieją nowe obszary i stopniowo zmniejsza się powierzchnia ziemi uprawnej – intensywne rolnictwo i hodowla wymagają wzmożonej wycinki lasu. Z tego powodu wieśniacy uciekają do miast, powiększając przedmieścia nędzy. W wielu regionach Azji istnieje niebezpieczeństwo trwałego wylesienia i obniżenia zasobów wodnych. Często pociąga to za sobą dramatyczne skutki -w Himalajach brak lasów uniemożliwia retencjonowanie wody. Intensywny odpływ powierzchniowy sprawia, że miliony ton cennej gleby spływają corocznie z pól uprawnych, zamulając rzeki. Masowe wycinanie lasów powoduje także nieodwracalne konsekwencje w postaci stepowienia (proces utraty jakości i biologicznych zdolności produktywności gleb w regionach o niedostatecznej wilgotności). W Azji Środkowej pustynie zajmują coraz więcej obszarów dawnych pastwisk i pól uprawnych. Są to ekosystemy bardzo szybko i trwale reagujące na działalność człowieka, tracące zdolność produkcji i samoobrony.