Termin Park Narodowy.
Jeśli powierzchnia chronionego terenu przekracza 500 ha, to obszar ten może być uznany za park narodowy (zgodnie z normą przyjętą w Polsce). Jest to najwyższa forma konserwatorskiej ochrony obiektów przyrody. Różnorodność celów i zadań r wyznaczonych parkowi narodowemu wymaga również wyodrębnionej jego administracji (rezerwaty przyrody administrowane są przez zarządców terenu pod nadzorem konserwatora przyrody).
Terminu park narodowy użyto po raz pierwszy w 1872 r. (uchwała Kongresu USA) na określenie obszaru w górnym biegu rzeki Yellowstone w Ameryce Północnej. Intencją tej uchwały było „oddanie na własność narodu”, uznanie za „nienaruszalny park natury” terenów pokrytych wspaniałymi lasami, poprzecinanymi kanionami, obfitujących w piękne wodospady, gejzery i jeziora oraz bogactwo zwierząt. Idea ta została podjęta przez inne kraje, w których zaczęto tworzyć parki narodowe.
Najwyższa forma realizacji ochrony przyrody.
Utworzenie parku narodowego uznawane było zawsze za najwyższą formę realizacji ochrony przyrody. Pojęcie to zawierało jednak w różnych krajach różną treść, niejednokrotnie znacznie odbiegającą od idei twórców terminu park narodowy. Ta różnorodność treści określanych tym samym terminem Skłoniła międzynarodowe władze ochrony przyrody, przede wszystkim Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i Jej Zasobów, do prób ujednolicenia definicji parku narodowego.