Turnieje rycerskie na zamkach.
W drugiej połowie XI wieku po raz pierwszy we Francji został zorganizowany turniej rycerski- zawody rycerskie będące pokazem sprawności bojowej. Turnieje bardzo szybko zyskały na popularności i zaczęły być organizowane w kolejnych państwach. W Polsce za propagatorów tej imprezy uznaje się Piastów Śląskich- pierwszy turniej odbył się w 1243 roku we Lwówku Śląskim.
Walki prowadzono konno lub pieszo, pojedynczo bądź grupowo, wg ściśle określonych zasad, z zachowaniem drobiazgowo przestrzeganego rytuału.
Podczas walk grupowych obszar ich działań stanowiły łąki, lasy, drogi i miasta. Głównym celem było pojmanie jak największej liczby przeciwników, a od realnej walki różniły się tym, iż starano się nie zabijać rywali.
Najbardziej jednak znane były turnieje polegające na walce dwóch rycerzy na koniach przy użyciu kopii i broni ręcznej. Początkowo turnieje odbywały się bez publiczności i tak naprawdę stanowiły formę rozrywki dla znudzonych rycerzy. Z czasem przekształciły się w całe widowiska, w wielkie igrzyska przepojone symboliką i erotyzmem. Zaczęto kłaść nacisk na bogactwo stroju, na widowniach zasiadali najwięksi możnowładcy i damy, o których względy walczyli rycerze. Z czasem wprowadzono szranki oddzielające rycerzy. Większość zawodów kończyła się bezkrwawo, ale formuła „na ostre” dopuszczała możliwość śmierci przeciwnika.
Początkowo ta forma zabawy była potępiana przez Kościół jako trwonienie sił i energii, które powinny być wykorzystane do obrony chrześcijaństwa. Dopiero w XIV wieku papież Jan XXII zniósł zakaz urządzania turniejów. Odtąd wszelkiego typu ważne uroczystości jak koronacje, zjazdy monarchów, wesela, chrzciny, pogrzeby były okazją do przeprowadzenia turnieju, który mógł trwać nawet dwa tygodnie. Turnieje były najbardziej podniecającymi, kosztownymi i zachwycającymi zajęciami stanu rycerskiego.
Na obecnym terenie Polski, bardzo często możemy spotkać zamki krzyżackie, które powstały w większości w drugiej połowie XIV wieku. Budowali je Krzyżacy, jako gotyckie twierdze, które pełniły dwie główne funkcje: klasztorną oraz obronną.
Krzyżackie obiekty zamkowe, składające się z podzamcza oraz zamku właściwego, budowane były na planie kwadratu lub prostokąta i najczęściej miały trzy kondygnacje. W zamku znajdowały się magazyny, w których przechowywano różne towary, części mieszkalne, zbrojownia oraz inne pomieszczenia służące do celów gospodarczych. Zamki budowane były według określonego schematu, charakterystycznego dla tamtej epoki – zwiedzając zachowane do dziś zamki krzyżackie możemy zauważyć spore podobieństwa między nimi.
Typowe pomieszczenia takich zamków to:
Kapitularz – pomieszczenie klasztorne, które służyło do zebrań. Posiadał układ przestrzenny i bardzo bogaty wystrój.
Refektarz – jadalnia, najczęściej znajdował się po stronie przeciwnej niż kościół.
Sypialnie.
Latryna – ubikacja polowa.
Zamki Krzyżackie powstawały na terenie Prus, wybudowano ich około 200. Były otoczone fosami oraz murem obronnym z basztą.