Międzynarodowa turystyka w wyniku II wojny światowej została praktycznie całkowicie zahamowana. Obowiązujące ograniczenia w ruchu między krajami, ostre przepisy paszportowo-wizowe, rygorystyczne przepisy celne — nie sprzyjały podróżom turystycznym.
Proces liberalizacji zapoczątkowany został w 1949 r. Wówczas Francja i Belgia zawarły umowę o zniesieniu paszportów i wiz dla obywateli, których pobyt nie przekroczy trzech miesięcy. W ślad za tym również inne państwa zachodnie zawarły szereg porozumień wprowadzających daleko idące ułatwienia paszportowo-wizowe i celne. W 1957 r. siedem krajów Europy Zachodniej zniosło paszporty, upoważniając swoich obywateli do swobodnego przekraczania granic jedynie na podstawie dowodu tożsamości.
Kraje skandynawskie natomiast wprowadziły ułatwienia umożliwiające poruszanie się w ramach trzech państw (Danii, Szwecji, Norwegii) po okazaniu przy przyjeździe paszportu wydanego w jednym z tych trzech krajów.
W 1954 r. na Międzynarodowej Konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku podpisano trzy wielostronne umowy, które miały decydujące znaczenie dla dalszego rozwoju turystyki międzynarodowej. Konferencja opracowała następujące akty prawne: konwencję dotyczącą ułatwień celnych dla potrzeb turystyki, protokół dodatkowy do powyższej konwencji, dotyczący przewozu dokumentów turystycznych i materiałów propagandowych oraz konwencję celną, dotyczącą czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych. Polska w 1960 r. ratyfikowała wielostronne nowojorskie konwencje turystyczne, stwarzając tym samym warunki umożliwiające uczestnictwo naszego kraju w międzynarodowym ruchu turystycznym.