Naturalną roślinnością Wietnamu są lasy równikowe na południu, podrównikowe na północy oraz monsunowe w centrum. Zajmują one około 40% powierzchni kraju, głównie na obszarze gór i wyżyn, gdyż intensywnie użytkowane rolniczo delty są prawie bezleśne. Występują tam jedynie lasy namorzynowe (mangrowe) na bagnistych obszarach półwyspu Ca Mau oraz w północnej części wybrzeża. Lasy wyżyn i dolnej partii gór, zwane dżunglą, dzielą się na pierwotne, wielopiętrowe, o wysokości do 50 m, ze szlachetnymi gatunkami drzew o twardym drewnie (mahoniowiec, palisander indochiński czy drzewo żelazne), oraz wtórne, niższe (do 20 m), z dwoma poziomami koron i gęstym podszytem krzewów, przeważnie kolczastych, oraz z lianami i epifitami. Powyżej 1000 m rosną lasy strefy umiarkowanej z sosną, cyprysem, dębem i kasztanowcem, a powyżej 1800 m – lasy piętra mgieł o drzewach porośniętych mchami. Występują tam również liczne gatunki bambusów i drzewiastych rododendronów. W środkowej części Wietnamu, gdzie pora sucha trwa 8-9 miesięcy, spotykamy lasy monsunowe, zrzucające liście w tym okresie, oraz zarośla makii tropikalnej i sawannę, zajmujące około 10-15% ogółu powierzchni. Mniej więcej 4-5% terytorium kraju porastają zarośla bambusa, który ma wszechstronne zastosowanie. Z charakterystycznych zwierząt występują: tygrys, pantera, słoń indyjski, niedźwiedź malajski, cyweta indyjska oraz liczne gatunki małp i ptaków.
Zaludnienie
Wietnam należy do najgęściej zaludnionych państw Azji, jednak rozmieszczenie ludności jest bardzo nierównomierne. Aż 75% mieszkańców żyje na terenie delt, stanowiących zaledwie 18% powierzchni kraju. Głównymi ośrodkami miejskimi są Hanoi i Hajfong na północy oraz Hoszimin (dawny Sajgon), największe miasto Wietnamu, na południu. Wietnamczycy stanowią około 87% ludności kraju i zamieszkują głównie delty i nadbrzeżne niziny. W górach i na wyżynach żyją liczne mniejszości narodowe różnych grup językowych: tajskiej (Tay, Thai, Nung), wietnamskiej (Muong), meoskiej (Miao, Yao), khmerskiej i malajsko-indonezyjskiej. Wietnamczycy na tych obszarach są mniejszością. W delcie Mekongu mieszkają też Khmerowie, a na wybrzeżu południowego Wietnamu nieliczni Czarnowie (23,8 tys.), spadkobiercy państwa Czampa istniejącego do końca XVII w. na terenie obecnego środkowego Wietnamu. Szczególną mniejszością narodową są Chińczycy, zwani Hoa. Chińscy kupcy i rzemieślnicy jako ludność napływowa osiedlali się przede wszystkim w południowej części kraju, a głównym ośrodkiem imigracji jest Szolon (Cho Lon) – dzielnica Hosziminu.
Święty ryż
Podstawą gospodarki Wietnamu jest rolnictwo, z którego utrzymuje się ponad 70% ludności. Szczególne znaczenie ma uprawa ryżu. Ryżowiska zajmują aż 85% areału ziem uprawnych, głównie w deltach i na nizinach. Klimat pozwala na dwa, a w południowej części trzy zbiory w ciągu roku. „Zielona rewolucja” wprowadziła wydajne odmiany, co w połączeniu z intensywną uprawą w gospodarstwach rodzinnych sprawia, że Wietnam jest 5. producentem i 2. eksporterem ryżu na świecie. Spośród innych upraw należy wymienić kukurydzę, maniok i bataty na wyżynach i w górach oraz warzywa i owoce (banany, pomarańcze, mango). Uprawiane są też trzcina cukrowa, herbata, kawa, bawełna, tytoń, juta i arachidy na olej. Hoduje się głównie trzodę chlewną, drób i bawoły wykorzystywane jako siła pociągowa. Surowce mineralne występują przede wszystkim na północy Wietnamu, gdzie wydobywa się węgiel – antracyt, będący podstawowym surowcem energetycznym. 75% elektryczności wytwarzają elektrociepłownie, resztę – hydroelektrownie (największa w Tri An). Eksploatuje się też rudy żelaza, cynę, wolfram, chrom i boksyty oraz apatyty i sól morską (przez odparowanie). Wydobywane z pomocą Rosji złoża ropy naftowej i gazu ziemnego z szelfu morskiego z powodu słabości ekonomicznej państwa są przeznaczane na eksport. Przemysł jest jeszcze słabo rozwinięty, największe znaczenie mają branże: spożywcza, włókiennicza i odzieżowa.